EĞİTİMİN PORNOGRAFİSİ

‘‘Ben yasal kurallara anlamlı oldukları sürece tam olarak uyarım

ama aşılmışlarsa ya da anlamsızlarsa onlarla mücadele ederim’’

William Reich

Geçmiş zamanlardaki bilgi, çok zor bulunan ve etrafına iletişim araçları ile

yayılmasının kolay olmadığı, günümüz dünyasının gerisindeydi. Bu nedenle
insan mühendisine duyulan ihtiyaç iki katıydı. Bir çocuk, bilgiye duyulan

açlığını gidermeye çalışırken, yalnız başına nefes alamaz, mutlak bir bilene

danışıp, uzun bir eğitimin ardından kendi yolunu çizmeye çalışırdı.



Bu zamandilimindeki uzman sayısı, hem bilgi ve beceri anlamında yeterli düzeyde

                          hemde nadir bulunan kimselerdi. Günümüzde ise; insan mühendisi sayısı

                          arttığı gibi, bilgi düzeyi ve beceriksiz eğitim anlayışı da baş gösterdi. Bunun en

                          büyük sebebi; eğitimin parasal bir değere karışmasıydı. Bununa benzer, gerek

                          şehrin kalkınması, gerek eğitim endüstrisinin kazanması gibi bir çok parasal

                          değer içerikli düzlemi, sayabiliriz.

                           Zaman; bilgiyi daha geniş bir alana yaymakla birlikte bu değerli bilgiyi

                           parasal bir yatırım aracına dönüştürdü. Yeni dünya da, her şeyin alınıp satıldığı

                           bilgi, yüksek fiyatlara alıcı buluyor ve liyakat ile makam elde ediliyordu. Eğitim

                           hakkı; eşitlik söylemleri ile çarpıtılmış bilinç sağlanıyor, verilen eğitimin okuluna

                           göre fiyat biçiliyordu. Peki okulların koyun sürüsü gibi etrafa yayıldığı

                           çevremizde, gerekli olan bilgi akışını sağlandığı doğru mudur? Bu okullardaki

                           her insan mühendisinin kendi sınırlarını aşmak yerine, yaptığı tek şey;

                           oturduğu makamın zevkini çıkartması ve öğretmek yerine sayılara bağlı cezai

                           yöntem uygulamasıdır. Sanırım sorunun cevabını vermiş bulunmaktayız.

                           Böylelikle, bu sistem ilkokuldan başlayıp günümüz üniversitelerini kapsayan

                           aynı manzarayı içermektedir.

                          Bizlere ezberci sistemi öğretip sonra kendi öğrettiğine not veren bir yapı,

                          taşlanması gerekirken halen daha devam eder niteliktedir. Bu sistemin kobayı

                          olan öğrenciler ise ‘’eti senin kemiği benim’’ mantalitesi ile devam ettikleri için,

                          öğretene saygıdan ziyade huşu ile bakarak boyun eğerler. Öğrenciyi

                          aşağılayan ve özgüvenini kıran bu yapı ile ancak otodidakt (Öz eğitimcilik)

                          sistemi ile başa çıkmak mümkündür. Günümüz dünyasını küresel köy diye

                          nitelendiren Kanada’lı yazar Marshall Mcluhan, elektronik iletişimin

                          yaygınlaşmasıyla birlikte, dünyanın küçük bir topluluk olacağına inanmıştı. Bu

                          yüzden bilgiye çok kolay kavuşulan bu durumda, canlı bir öğreticiye ihtiyaç

                          duyulmaması olasıdır. Üstelik bu zengin içerikli, sosyal ağların olmadığı

                          dönemde öz eğitim yolu ile bir çok bilgin yetişmiştir. Örneğin: Albert Einstein,

                          George Bernard Shaw, Karl Popper, Friedrich Nietzsche bunlardan yalnızca

                          bir kaçıdır. Bilgi istenildiği zaman asla engel tanımaz. Hiç değilse özgüveni

                          kıran bir sistemden ziyade yalnız başına kendi ayaklarının üzerinde

                          durabileceğin bir yapı, akla ve duygulara daha iyi hizmet eder.

                          Öğrenciyi kopyala yapıştır ile suçlayan ama kendini elitist bir alanın içine

                          hapseden bu öğretim kadrosu, her okul düzeyinde aynıdır. Öğretme

                          duygusunun verdiği tevazuyu içten içe boğan ve kendine tevazu görünümlü

                          bilmiş kisvesi takan insan mühendisinin, ilk başta kendi muhafazakar oyun

                          alanından çıkması gerekir. Sartre’nin dediği gibi ‘’insan arkadaşlarına kendini

                          nasıl göstermek istiyorsa aynada da kendini öyle görür, fakat arkadaşsız bir

                          insan gerçeklerle ancak o zaman başa çıkar. Yalnız o zaman kendini görür.’’ Bu

                          nedenle çevrenin öğretmene yüklediği şişkin misyon, öğreticinin de kendini

                          dev aynasında görmesine neden olur. Öğrenme aşaması, öğretmen eşliğinde

                          gerçekleşebilecek bir ‘şey’ olması, geçmişin tozlu sayfalarında kalmıştır.

                          Kişiyi kağıt parçasının peşine sürükleyen ama içi boş bir karneyi eline

                          tutuşturan girdabı da unutmamak gerekir. Bu içi boş yapıda ancak kopya

                          çekerek, umursamayarak gitmek, zaman içinde bazı öğrencilerin bulduğu, ne

                          yazıkki en doğru yürüyüştür. İyi ile kötünün ayrımının yapılmadığı bu düzen de,

                          yolunu herkesin kullandığı alana çevirmek, yaşamak için uyum sağla görüşüne

                          benzer.

                          Bilirkişi (öğretmen) kadrosunun kendi yarattığı bu düzende, yarattıkları yolu

                          not ile değerlendirmesi, aslında kendilerine yapılmış değerlendirmedir. Ne

                          yazıkki hiç biri bu derslerden geçememiştir. Öğrenciye kendini aşma önceliği

                          tanımadan, kendi beğenisine işaret eden işleri tercih etmek, muhafaza edilmiş

                          bir yolun eseridir. Tek taraflı olmamayı öğreten sistemde, tek tip insan

                          yetiştirmek büyük ve ağır bir çelişki olsa gerek. Öğrencinin öğretenden

                          beklediği; bilgi dağarcığını genişletmek, ilerleyen aşamalara ve mesleki

                          deneyime hazırlamaktır. Fakat öğreten, öğrenciyi gayesine giden yolda teşvik

                          etmek yerine, sayılara dayalı değerlendirmeler ağı ile kaygılar içine hapis eder.

                          Artık öğrenci not için savaşan içi boş kuklaya dönüşür. Kaygı, artık

                          başaracaklarına değil verilecek nota dayalı kaygıdır. Öğrenciyi bu duruma

                          düşürüp sonra hesap soran bu engel tanımaz notlama sistemi, kişiyi özgüven

                          kaybına ve apatiye sürükler.

                    

                          Başından beri duygularla gelişip harflere düşen bu düşünceler, formal

                          eğitime karşı bir duruştur. Formal eğitimin hiçte sanıldığı gibi planlı, programlı,

                          kontrollü eğitimden ziyade, çocuk pornosundan daha ağır etkilere sahip

                          olduğunu gösterir. Öğrencinin okul yıllarının başından beri yaşadığı bu

                          bunalımlı süreç, bir porno yıldızının küçük bir çocuğa dokunmasından daha

                          şiddetli travmaya sebep olur. E. Durkheim’in ahlak timsali öğretmeni, şimdi

                          fildişi kuleden bakan tanrı mertebesine erişmiştir. Artık öğretmen, ahlak ve

                          tanrı kavramları ile bağdaşmıştır. İlk önce; öğrencinin aşağıdan bakıp tanrısını

                          görme yanılgısını aşması için hayır demesi ve karşısındakini sarsması gerekir.

                          Eğer bu öğrenme süreci topluma katkı sağlamayacak nitelikte ise; topluluğun

                          dışında hareket etmek en doğru duruştur.. Çünkü zaman ve kurumlar bizi

                          kolektif homojenliğe iter ve bunun en doğru ve güçlü yaşam şekli olduğunu

                          kabul ettirmeye çalışır. Sürüyü terketmek ve çölde ki arayış korkutucu olsa

                          bile, size yalan değil, gerçeği sunar. Bu gerçek seni tek tip olmaktan,

                          başkalarının beğeni düzeyinden, korur ve var olanı kırmaya iter.

                                                                                                                                    Hazal Altıntaş